Desincógnitos
- Saulo Marzochi
- 19 de jun. de 2017
- 1 min de leitura
Odeio histéricos que se manifestam durante aplausos. Acreditam que no anonimato da penumbra poderão descomprimir espasmos de suas almas transviadas. Almas que, domesticadas na seriedade da claridade, saem à francesa ao ascender dos holofotes. Como se o terrorista que a pouco gritara se pulverizasse com a luz, porém ingenuamente desincógnito. - Eu sei muito bem quem gritou e assobiou nos meus tímpanos, e agora faz essa cara de desentendido, como se nem fosse contigo.
Comments